Grenndargralið

Hann dvaldi á Íslandi í tæpt ár á millistríðsárunum í því skyni að skrifa bók um köldu eyjuna í Atlantshafi og íbúa hennar. Á meðan dvölinni stóð náði hann sér í mikinn efnivið fyrir bókina. Hann kynnti sér sögulega atburði við lestur Íslendingasagnanna og skrifaði niður eitt og annað um eyjuna í norðri. Lungann úr tímanum dvaldi hann á Akureyri þar sem hann sat við skriftir, skráði niður upplifun sína af bæjarbragnum og kynnum sínum af íbúum bæjarins. Bókin um Ísland kom aldrei út en hugleiðingar höfundarins um dvölina á Akureyri eru til á prenti. Áratug síðar kom upp keimlík staða þegar hann bjó á hitabeltiseyju í Suður-Kyrrahafi og vann að ritun annarrar bókar. Sögusviðið var eyjan og nágrenni hennar sem og sögulegir atburðir sem áttu sér stað á þeim slóðum árið 1789. Í þetta skiptið kom bókin út. Hún átti síðar eftir að skipa sér á sess meðal þekktustu skáldsagna bókmenntasögunnar. Umfjöllun Grenndargralsins um hinn þekkta rithöfund og ferðalag hans um Ísland beinist að mestu leyti að dvöl hans á Akureyri. Sá hluti ferðasögunnar birtist að hluta til í Harper´s Magazine árið 1924. Prófessor Sigurður Þórarinsson skrifaði grein um ferðalag rithöfundarins til Akureyrar í tímaritinu Andvara árið 1976. Greinina byggði hann aðallega á tveimur bókum: My Island Home og In Search of Paradise — The Nordhoff-Hall Story. Hér verður stuðst við þessar heimildir. Þýðingar á beinum tilvitnunum eru úr grein Sigurðar. 

James Norman Hall var fæddur í apríl árið 1887. Eftir að hafa gengið menntaveginn á æskuslóðunum í Iowa og víðar ferðaðist hann til Englands sumarið 1914 þar sem hann var staddur þegar fyrri heimsstyrjöldin braust út. Hann skráði sig í breska herinn og barðist á vesturvígstöðvunum sem vélbyssuskytta. Eftir að hafa fengið leyfi til að yfirgefa vígstöðvarnar fór James aftur til Bandaríkjanna þar sem hann skrifaði og gaf út sína fystu bók, Kitchener’s Mob, árið 1916. Bókin fékk góðar viðtökur. Áður en styrjöldinni lauk réði hann sig sem blaðamann hjá tímaritinu Atlantic Monthly. Þar var honum gert að hverfa aftur til átakasvæðanna í Evrópu til að flytja fréttir af gangi mála í stríðinu. Hann fór til Frakklands en minnst þó til að segja fréttir, þess í stað gekk hann í franska flugherinn. Þegar Bandaríkin drógust inn í styrjaldarátökin árið 1917 var James gerður að foringja í bandaríska hernum. James barðist þannig fyrir þrjú ríki og þrisvar var hann skotinn niður með flugvélum sínum. Hann hafnaði í þýskum fangabúðum eftir síðustu brotlendinguna en lifði prísundina af. Eftir að styrjaldarátökunum lauk árið 1918 hlaut James æðstu heiðursmerki fyrir hugrekki. Eftir stríð var hann fenginn til að skrifa bók um franska herinn í samstarfi við annan Bandaríkjamann að nafni Charles Nordhoff (1887-1947). Þar með hófst samvinna sem átti eftir að vara í mörg ár og skila sér í einhverju farsælasta samstarfi tveggja rithöfunda í sögu nútímabókmennta. James lagði upp í sjóferð til Suðurhafseyja þar sem hann hugðist skrifa ferðabók fyrir bandaríska tímaritið Harper´s Magazine. Hann kom til Tahítí árið 1920 en Suður-Kyrrahafseyjan átti eftir að verða aðaldvalarstaður hans næstu þrjá áratugina. Næstu 30 árin skrifaði James á þriðja tug bóka sem margar hverjar vöktu mikla athygli. Ekki síst sýndu leikstjórar í Hollywood bókum hans áhuga. Fyrrnefnd bók úr smiðju James Norman Hall um atburðina í Kyrrahafi árið 1789 sló í gegn þegar hún kom út. Bókin Mutiny on the Bounty (Uppreisnin á Bounty) kom út árið 1932.  

Á vordögum 1922 rakst James fyrir tilviljun á umfjöllun um ferðabók hins skoska Ebenezer Henderson en hún segir frá ferðalagi hans um Ísland á árunum 1814-1815. Áhugi James var vakinn. Hann bar hugmyndina um að fara til Íslands og skrifa ferðabók undir útgefanda sinn hjá Harper´s Magazine sem lýsti sig samþykkan hugmyndinni. Sömdu þeir um tæplega 100 þúsund orða sögu sem yrði fyrst birt í tímaritinu í áföngum og svo í bókarformi. James fékk 5000 dollara í fyrirframgreiðslu frá forlaginu. Frá Tahítí lagði James í langt ferðalag til Íslands með viðkomu í Bandaríkjunum, Danmörku og Færeyjum. Hann steig á íslenska grund í ágúst 1922 og hér átti hann eftir að dveljast fram á næsta ár. Eftir að hafa staldrað við í Reykjavík í fáeinar vikur lagði hann af stað landleiðina til Akureyrar, þangað sem hann kom í lok mánaðarins. Hann hreiðraði um sig á hóteli í bænum. Sennilega var þar um Hótel Oddeyri að ræða þar sem Kristín nokkur Eggertsdóttir (1877-1924) réði ríkjum. Kristín var sléttum 10 árum eldri en James, fædd á bænum Kroppi í Eyjafirði. Kristín kemur þónokkuð við sögu í skrifum James. Þegar þarna er komið sögu hefur þessi 45 ára gamla hótelstýra átt viðburðaríkari ævi en flestar kynsystur hennar á Akureyri þess tíma. Hún stundaði nám við Kvennaskólann á Laugalandi í Eyjafirði, vann sem kennslukona í nokkur ár áður en hún settist aftur á skólabekk í Reykjavík upp úr aldamótunum. Hún menntaði sig enn frekar í Noregi en kom heim til Akureyrar árið 1907 til að taka við starfi forstöðukonu Sjúkrahússins á Akureyri, starfi sem hún gegndi til ársins 1912. Kristín sat þrjú ár í bæjarstjórn Akureyrar, fyrst kvenna til að gegna þeirri stöðu. Rétt eins og James, dvaldi hún um tíma í Englandi í aðdraganda fyrri heimsstyrjaldarinnar sem og í Danmörku. Árið 1915 hóf hún rekstur á Hótel Oddeyri og var því orðin veraldarvön í því starfi þegar hinn nýja gest bar að garði. Gefum James Norman Hall orðið. 

„Það er farið að síga á seinni hluta september. Meir en mánuður er liðinn síðan ég kom til Íslands, og nú dvelst ég á Akureyri, hinum fámenna höfuðstað Norðurlands. Ég hef setzt að fyrst um sinn á hóteli, tveggja hæða timburhúsi á eyri, sem teygir sig langt út í fjörðinn. Herbergisgluggar mínir vita mót suðri, og sér þaðan yfir fjarðarbotninn til fjalla, hvítra hið efra af fyrsta haustsnjónum. Hér hef ég setið marga stund og horft á skýin speglast í vatnsfletinum, á fjallsvegginn mikla í austri í síbreytilegri birtu og á skuggana í giljum og gljúfrum, sem verða æ dimmblárri og falla fyrr á með degi hverjum, eftir því sem líður á haustið og dagarnir styttast. Eflaust ætti ég að vinna meira mér að gagni. Ég hef meðmælabréf til fólks í bænum, sem ég hefði átt að vera búinn að sýna, og í stað þess að leita uppi tungumálakennara, hef ég verið einn að berjast vonlausri baráttu við flækjur íslenzkrar málfræði. En það er erfitt að slíta sig frá þessari einveru, þessari dásamlegu nautn einsemdar, sem er eitt af því fyrsta og bezta, sem maður verður aðnjótandi á ferðalagi í framandi landi. Hingað til hef ég aðeins eignazt tvo kunningja á Íslandi, hótelstýruna og konuna sem rekur tóbaksbúð við götuendann. Að utan séð hefur hótelið auðnarsvip strandhótels að loknum ferðamannatímanum. Vindutjöld eru dregin fyrir alla glugga nema á mínu herbergi, því að hér eru engir aðrir gestir og verða ekki fyrr en næsta sumar, segir hótelstýran mér. Ferðamenn koma ekki til Íslands svo seint á árinu, og síðan heimsstyrjöldinni lauk, hafa þeir verið mjög fáir, einnig að sumarlagi. Augljóst er, að ég mun hafa landið fyrir mig einan til könnunar á komandi vetri. Hótelstýran mín er fámálug, alvarleg kona. Þótt hún sé ágæt í ensku, opnar hún sjaldan munn nema til þess að svara spurningum. Þegar hún hefur reitt fram matinn handa mér á matmálstímanum, sezt hún við saumaskap sinn við gluggann og er svo hljóð, að ég heyri þegar saumnálin snertir fingurbjörgina, og ég fyrirverð mig fyrir glamrið í diskunum, þar sem ég sit einn að snæðingi. Þegar ég er búinn að borða, kinkar hún til mín kolli til merkis um, að ég eigi að ganga út, og ég fer í gegnum manntóma dagstofuna, upp stigann og inn í herbergið mitt eins hljóðlega og mér er unnt, svo að ég trufli ekki — ég veit raunar ekki hvern, eða hvað. Þögnin ræður ekki aðeins í þessu herbergi, heldur einnig í húsinu, á götunni, í bænum, í landinu sjálfu. Ég hef fundið þetta frá fyrsta degi Íslandsdvalar minnar. Hún er eins og eitthvað í nálægð manns, eitthvað, sem maður hálft í hverju býst við að sjá, jafnframt því að finna það og heyra það, ef svo má segja. Þegar ég er að lesa í herberginu mínu, hætti ég stundum í miðri málsgrein og fer að hlusta. Á rölti úti hrekk ég stundum upp við krunk í hrafni langt úti í móum að bæjarbaki, eða við rollujarm frá fjallshlíðinni handan fjarðar. Ég hef heyrt sömu hljóð annars staðar án þess að veita þeim sérstaka eftirtekt. En hér virðast þau, með einhverjum hætti, krefjast eftirtektar, og maður miðar þögnina við þau með sama hætti og maður miðar víðerni óendanlegrar sléttu við örsmæð reiðmanns á ferð yfir hana.“

Sigurður Þórarinsson getur sér til að hin konan sem James nefnir til sögunnar, sú er rak tóbaksbúðina, sé Lára Ólafsdóttir (1867-1932). Lára var fædd á Skagaströnd. Hún lærði ljósmyndun í Kaupmannahöfn í lok 19. aldar en settist að á Akureyri í upphafi þeirrar tuttugustu. Þar sá hún um rekstur verslunarinnar Sápuhússins á Oddeyri frá árinu 1911. Árið 1924, ári eftir að James hélt af landi brott, var kvenmannsnafnið Lára á allra vörum. Þórbergur Þórðarson gaf þá út sína fyrstu stóru bók; Bréf til Láru. Sé tilgáta Sigurðar rétt er hér um einu og sömu konuna að ræða. Þó James nefni einungis Kristínu og Láru til sögunnar við upphaf dvalarinnar hér, átti hann eftir að kynnast fleiri Akureyringum og Eyfirðingum eftir því sem líða tók á dvölina. Honum var umhugað um að læra tungumál innfæddra. Hann hafði stundað íslenskunám þann stutta tíma sem hann var í Reykjavík og hélt því áfram eftir að hann kom til Akureyrar. Í skrifum sínum talar hann um íslenskukennarann sinn Mr. Thorsteinsson. Ekki er ósennilegt að Vernharður Þorsteinsson (1884-1959) sé umræddur kennari. Vernharður var fæddur á Oddeyri. Hann tók stúdentspróf árið 1906 og nam heimspeki við Kaupmannahafnarháskóla til ársins 1914. Hann stundaði blaðamennsku og ritstörf um nokkurra ára skeið í hinum ýmsu Evrópulöndum áður en hann flutti til Akureyrar árið 1921. Hann kenndi við Gagnfræðaskólann og síðar Menntaskólann, aðallega dönsku og frönsku.

„Hótelstýran mín sat við gluggann, þegar ég gekk framhjá gegnum dagstofuna á leið minni út. Hún svaraði kveðju minni á íslenzku, og ég skildi ekki aðalorðið. „Þú verður að þýða eins og vant er,” svaraði ég dálítið stúrinn. „Ég er hræddur um, að mér hafi ekki sótzt vel íslenzkunámið síðustu viku, en nú er ég á leið til kennarans.“ „Gleður mig,“ svaraði hún alvarleg. „Þú ættir vissulega að leggja hart að þér til að læra mál okkar, úr því að þú ætlar þér að vera hér í allan vetur.  Það sem ég sagði var, að nú væri dúnalogn.“ „Dúnalogn, er það calm?“ „Það er meira en calm. Hvernig á ég að orða það? Það er svo mikið logn,  að  það  bærir  ekki  dúnhnoðra.“ Eg mun ávallt minnast þessarar athugasemdar með þakklæti. Það var eitthvað töfrandi við þetta orð, og ég fann hið innra með mér, hve lygnt raunverulega var og hve fallegur þessi litli bær var á slíkum degi. Göturnar voru mannlausar og búðirnar lokaðar eins og vant var á mánudagsmorgnum fram undir hádegi. Hús og búðir sýndust svo lítil sem væru þau í gluggum leikfangabúðar og biðu eftir einhverju barni til þess að koma litauðugu lífi í gang. Úti á Pollinum hallaði sjómaður sér út yfir borðstokkinn á skektu sinni og virtist sem í sælum svefni, og skektan virtist svífa í loftinu, því að vatnsflöturinn var sem spegill, en fjöllin sveipuð bjartri móðu, og manni fannst maður vera umluktur óendanlegu ljóshafi. Tveir hrafnar, sem virtust óvenju svartir, flugu til vesturs sem væru þeir síðustu leifar næturmyrkursins, sem sólin hafði splundrað og dreift. Ég horfði á eftir þeim, þar til þeir hurfu líka út í sólskinið, og dúnalognið ómaði í eyrum sem hljómur klukku, sem er nýlega hætt að hringja. Ég rölti áfram og hugsaði um dúnalogn og önnur falleg, íslenzk orð, og þegar þar að kom, að ég var farinn að velta fyrir mér beygingum þeirra, var ég kominn út úr bænum. Það virtist bjánalegt að snúa nú við og fara í tíma til Mr. Thorsteinssons — hreinn glæpur að halda sig innanhúss í slíku veðri — svo að ég hélt áfram hátt upp í hlíð með útsýn yfir bæinn og Eyjafjörð endilangan. Þar sat ég sem eftir var dags og las þýðingu Dasents á Brennu-Njáls sögu, eða Njálu eins og Íslendingar segja.“

Á þessum tímapunkti má álykta sem svo að James sé staddur í landi Hlíðarenda ofan Akureyrar eða þar í grennd. Þar sat hann úti í guðsgrænni náttúrunni og las á meðan bæjarbúar urðu vitni að einhverjum mesta tímamótaviðburði í sögu bæjarins. Aukinheldur fangaði hann augnablikið, skráði það niður og tryggði þar með aðgengi komandi kynslóða að mikilvægri heimild, samtímafrásögn, séð með augum aðkomumanns. Akureyringa hafði lengi dreymt um rafvæðingu bæjarins. Hugmyndir um að virkja Glerá voru ekki nýjar af nálinni og má rekja þær að nokkru leyti aftur til loka 19. aldar. Draumurinn varð að veruleika þann 30. september 1922 þegar Glerárvirkjun var tekin í notkun. Þrátt fyrir einhverja hnökra til að byrja með og óánægju þeirra sem af einhverjum ástæðum fengu ekki notið rafmagnsins, var hér um mikilvægt framfaraskref að ræða í þágu bæjarbúa.

„Þegar ég sneri aftur heim til Akureyrar þetta kvöld, hafði himinninn hulizt hálfgagnsæjum skýjafellingum, sem virtust verða til úr engu. Fyrstu stjörnurnar lýstu gegnum þær, en áður en ég var kominn hálfa leið í bæinn, var farið að snjóa, fyrsta snjó haustsins á láglendi, stórum flygsum, og enn var enginn andvari, er bærði þær. Þeim fjölgaði æ hraðar, jörðin huldist hvítu lagi eins til tveggja þumlunga þykku. Síðast svifu niður gagnsæjar, flipóttar flögur. Það var dásamlegt að sjá fjallatindana koma fram, er élinu létti, skýrt teiknaða og ennþá sveipaða daufri aftanglóð. Ég hélt niður móana og niður á veginn, er lá til bæjarins. Rökkrið var orðið að myrkri, áður en ég komst niður á hjallann upp af bænum. Þaðan sá ég, að merkileg breyting hafði á orðið. Öll hús í bænum voru uppljómuð innan frá og ekki til sá gluggi, að ekki varpaði hann mynd sinni á snjóinn. Það rifjaðist þá upp fyrir mér, að það átti að ræsa vatnsrafstöðina þetta kvöld. Það var búið að tala um þetta í marga daga. Hótelstýran mín, rakarinn, bóksalinn, póstmeistarinn, allir höfðu í hverju samtali komið inn á þetta: ,,En þegar við fáum nýju raflýsinguna . . .“ Ég hafði ekki gert mér grein fyrir því, hversu mikils virði þetta var fólki svo nærri heimskautsbaug. Hingað til hafði verið mjög dimmt í bænum um nætur. Steinolía er dýr hér, því að hún er langt að flutt og olíulampaljós varð að spara. Nú gátu allir notið ljóssins, náðargjafar vatns, er féll af fjöllum ofan. Ég leit inn í tóbaksbúðina, sem var böðuð í ljósi. Gamla sölukonan var ekki langt frá því að verða málug í gleði sinni. „Að hugsa sér,“ sagði hún, „að við skulum hafa lifað í myrkri allar þessar löngu vetrarnætur. Sjáðu, það þarf aðeins að hreyfa þennan hnapp,“ og hún sýndi mér, hvernig þetta gekk til. Öll börn í bænum höfðu safnazt saman fyrir framan járnvöruverzlun, þar sem mörgum gerðum af ljósakrónum, sem kveikt hafði verið á, var stillt út til sölu. Feður og mæður gengu fram og til baka framan við hús sín og virtust vart trúa því, að þetta væru þeirra eigin hús. Í stað daufa olíulampans, sem verið hafði í bókabúðarglugganum, var nú komið rafljós, svo að auðvelt var að lesa bókatitlana. Auk íslenzkra bóka — sögubóka, ævisagna, Ijóðabóka — var þarna eintak af Danasögu Saxa, esperantó málfræði, iðnsaga á þýzku, Bleak House Dickens á dönsku, nokkrar af sögum Robert Louis Stevensons, einnig á dönsku. Af bókum á ensku sá ég sögu siðbótarinnar, útgáfu af ljóðum Swinburnes og verk Francis Bacon’s: Essays, Civill and Morall. Óneitanlega mikil fjölbreytni í litlum bæ á norðurströnd Íslands, og þetta voru aðeins bækurnar í glugganum. Bókin eftir Bacon virtist komast í vasa, svo að ég keypti hana, því að ég hafði aldrei lesið allar ritgerðir hans.“

James lagði land undir fót síðustu dagana í október og hélt upp á hálendið. Goshrina hófst í Öskju í Dyngjufjöllum árið 1921 með tilheyrandi smágosum næstu mánuðina. Hvort James hafi hugsað sér gott til glóðarinnar með því að viða að sér áhugaverðu efni fyrir Íslandsbókina er erfitt að segja. Eitthvað rak hann þó áfram í að rannsaka upptök eldgoss sem hófst á þessum slóðum í byrjun mánaðarins. Hann fékk Sigurð Sumarliðason (1863-1958) frá Bitrugerði Kræklingahlíð í lið með sér. Sigurður var þaulvanur ferðalögum upp á öræfin og leiðsagði gjarnan erlendum ferðamönnum. Sigurður varð t.a.m. fyrstur manna, ásamt þýskum jarðvísindamanni að nafni Hans Reck, til að klífa Herðubreið árið 1908. Frá Akureyri héldu þeir James og Sigurður af stað til Snæbjörns Þórðarsonar bónda í Svartárkoti í Bárðardal. Hann hafði nokkrum dögum fyrir brottför þeirra félaga skrifað stuttan pistil sem birtist í Degi þar sem hann lýsti upplifun heimilisfólks í Svartárkoti á eldgosinu. Frá Svartárkoti héldu þeir út í óbyggðirnar. Þegar þeir komu að Trölladyngju var veður tekið að versna svo þeir snéru við. Þeir komu til Akureyrar 8 dögum eftir að þeir lögðu af stað þaðan. James var hinn kátasti með ferðalagið og hældi Sigurði í hástert fyrir dugnað og áræði. Dagblaðið Íslendingur fjallaði um leiðangurinn þar sem kom m.a. fram að sennilega væri þarna um að ræða fyrstu mannaferðir suður undir Vatnajökul á þessuum árstíma. Niðurlagið var stutt og laggott; „í sannleika glæfraför“.

Sunnudagskvöldið 10. desember 1922 sat James að snæðingi á Hótel Oddeyri. Hann var eini gesturinn á hótelinu og var farinn að átta sig á erfiðu rekstrarumhverfi Kristínar hótelstýru. Hún var og farin að gefa til kynna að hún hefði ekki efni á að halda hótelinu opnu allan veturinn fyrir hann einan. Þegar hann var við það að klára skyrið sitt heyrði hann í skipaflautu á Pollinum. Hann sá flutningaskip nálgast bæinn og velti því fyrir sér hvort nú væri rétt að hugsa sér til hreyfings og kveðja Akureyri. Hann talaði við skipstjórann sem bauð honum pláss um borð í skipinu. Skipið var á leið til Spánar með saltfisk frá Íslandi. James hafði ekki ætlað sér að yfirgefa landið heldur færa sig um set með von um að skipið kæmi við í annarri norðlenskri höfn áður en það héldi út á opið hafið. Hann ákvað engu að síður að þiggja boðið og sigla rakleitt til Spánar og koma þess í stað aftur til Íslands að nokkrum mánuðum liðnum. Einhverja bakþanka hefur hann þó fengið þegar siglt var úr höfn en létti jafnframt stórum þegar skipstjórinn tjáði honum að skipið þyrfti að koma við á Siglufirði. Þar kvaddi James skipstjórann og gekk frá borði. Líður nú alllangur tími þar sem lítið er vitað um ferðir James Norman Hall á Íslandi. Sjálfur skráði hann brottför sína frá landinu „snemma sumars 1923“.

Þegar James kom til Bandaríkjanna hitti hann mann að nafni Sedgwick sem hann hafði unnið með hjá tímaritinu Atlantic Monthly. Þeir tóku tal saman. Sedgwick spurði hann hvernig gengi með Íslandsbókina. „Ég varð að segja honum að ég hefði ekki lokið henni. Sedgwick var áhyggjufullur út af þessu en hann hefði ekki getað ímyndað sér, hversu mjög ég fyrirvarð mig fyrir að þurfa að gera þessa játningu. „Þú hefðir átt að dvelja á Íslandi, þar til bókinni var lokið,“ sagði hann. „Líkaði þér ekki landið?“ Ég sagði honum, að það væri einmitt meinið, ég væri svo hrifinn af Íslandi, að ekkert, sem ég hefði skrifað um það, fyndist mér vera því samboðið.“ James setti sér markmið um að gera allt sem í hans valdi stæði til að klára bókina og gefa hana út. Hann lét jafnframt hafa eftir sér á efri árum að hann hefði aldrei liðið slíkar sálarkvalir við gerð einnar bókar og við Íslandsbókina. Enda fór það svo að hún kom aldrei út. Í árslok 1923 endurgreiddi James bókaforlaginu þá 5000 dali sem hann hafði fengið í fyrirframgreiðslu með vöxtum. Nokkrum vikum síðar hélt James á heimaslóðir á Tahítí þar sem hann hafði búið sér heimili áður en hann ferðaðist til Íslands.  

Hagur James Norman Hall sem rithöfundur fór batnandi á næstu árum. Hér verður stiklað á stóru í lífi þessa góðkunningja Akureyrar eftir að Íslandsdvöl hans lauk. Árið 1925 giftist hann Söruh Winchester. Ári síðar fæddist frumburður þeirra, Conrad Hall og árið 1930 fæddist þeim dóttirin Nancy Hall-Rutgers. Conrad gat sér gott orð sem kvikmyndatökumaður í Hollywood. Hann hlaut þrenn óskarsverðlaun á ferlinum fyrir kvikmyndirnar Butch Cassidy and the Sundance Kid árið 1969, American Beauty árið 1999 og Road to Perdition árið 2002. Nancy spreytti sig einnig í Hollywood þegar hún lék í kvikmyndinni Hurricane árið 1979 með leikkonunni Miu Farrow. Myndin var endurgerð sígildrar kvikmyndar frá árinu 1937 sem byggð var á skáldsögu eftir föður hennar og Charles Nordhoff. Fleiri kvikmyndir í Hollywood voru gerðar eftir bókum James Norman Hall með frægum kvikmyndastjörnum innanborðs svo sem Passage to Marseille árið 1944 með Humphrey Bogart í aðalhlutverki og Botany Bay frá árinu 1953 með leikaranum Alan Ladd. Þekktastur er James fyrir bókina Mutiny on the Bounty eins og fyrr er getið. Hið minnsta þrjár Hollywood-kvikmyndir hafa verið gerðar eftir sögunni. Sú nýjasta er frá árinu 1984 og skartar þeim Mel Gibson og Anthony Hopkins í aðalhlutverkum. Árið 1962 fóru Marlon Brando og Richard Harris með aðalhlutverkin. Clark Gable lék í upprunalegu útgáfunni frá árinu 1935. Myndin hlaut Óskarsverðlaun sem besta myndin árið 1936. Árið 1934 komu út bækurnar Men Against the Sea og Pitcairn Island eftir James og Charles. Þar með var Bounty-trílógínan fullkomnuð og nöfn höfundanna James Norman Hall og Charles Nordhoff meitluð í stein um aldur og ævi. James lést á Tahítí árið 1951 úr hjartasjúkdómi, 64 ára að aldri. Jarðaförin fór fram á hæð ofan við heimili hans á eyjunni suðrænu.  

James Norman Hall hvílir hátt upp í hlíð með útsýni yfir bæinn…